‘My water broke & for real this time!’
Ik hoor het mezelf nog vanuit de slaapkamer naar beneden schreeuwen. Rond half 9 ‘s avonds dacht ik bij mezelf: ‘Ik ben kapot! Stel je voor dat ik vanavond moet bevallen dan trek ik het niet.’ En om 21:10 uur schreeuwde ik bovenstaande.
In dit blog vertel ik je over hoe deels pijnloos mijn natuurlijke stuitbevalling heb ervaren
Een speciaal biertje
Ik lag dus nog niet lang in bed en stapte er even uit. Toen ik opstond voelde ik hoe een vloedstroom met water over mijn been richting de grond liep. Mijn vriend had net een speciaal biertje bij de AH gehaald om nog even te kunnen relaxen, dit was een bijzonder biertje geworden en hebben we nog lang bewaard.
De verpleegster geloofde me niet
Ik belde naar het ziekenhuis en de eerste reactie van de verpleegster was dat ze het niet echt geloofde (de dag ervoor was ik namelijk ook even langs geweest en het was een vals alarm!) Toch gingen we met een ingepakte tas die kant op. Deze maandagavond was ik alweer 40 weken + 5 dagen. De zondag ervoor dacht ik om 11 uur ‘s ochtends ook dat ik vruchtwater had verloren, maar in het ziekenhuis bleek dit niet zo te zijn.
Onderweg in de auto voelde ik ongeveer iedere 10 minuten een pijnlijke steek in mijn heup, maar het was wel te doen. Zo erg is het nog niet, ik had nog kunnen rijden (vond ik), maar gelukkig was mijn vriend wel achter het stuur gestapt.
Aangekomen in het ziekenhuis werden we opgevangen door de verpleegster die ik aan de telefoon had. Ze geloofde nog steeds niet echt dat ik nu wel écht weeën had, bij mezelf dacht ik al pfffff dit is dus waarom ik niet in het ziekenhuis wou bevallen en mijn eigen verloskundige bureau met drie lieve verloskundigen had uitgekozen. Helaas heb je niet alles voor het kiezen.
Pijn ‘wegpuffen’ kon me gestolen worden
Na de controle door de verloskundige bleek dat mijn vliezen wél waren gebroken en aangesloten aan de apparatuur was te zien dat er ook echt weeën waren. Gelukkig was er al snel een wisseling van dienst en kwam er een andere verpleegster en wat was zij lief! Al snel werd de pijn steeds iets heftiger, ik zat aan de apparatuur en kon dus niet echt bewegen. Ik moest er blijven liggen zodat ze in de gaten konden houden wat er gebeurde (I was so not happy). Maar gelukkig mocht ik na een tijdje rondlopen want de pijn werd heftiger. Ik deed van alles om de pijn te verlichten; rustig met de heupen ‘dansen’, onder de douche staan, lopen, mijn vriend lastig vallen door hem te omhelzen en hem proberen mee te slepen in mijn dans. Uiteindelijk lag ik gewoon op de grond en met mijn hoofd tegen het bed. Het interesseerde me toen even niet meer. Ik wist niet meer HOE ik de pijn te baas kon zijn en dat wegpuffen kon me gestolen worden want het hielp niet! Uiteindelijk leek het of niets meer hielp en werd de pijn steeds erger. Rond de klok van 11 uur zag mijn ‘weeën schema’ er zo uit. Ik had niet echt heel veel rust tussendoor :O
Geen moment rust!
23:06:45 pain 23:07:24 45 seconden
23:08:30 pain 23:09:05 35 seconden
23:10:20 pain 23:10:55 35 seconden (1:30 RUST!)
23:12:25 pain 23:13:55 35 seconden (2:00 RUST!)
23:14:55 Pain 23:15:31 36 seconden (1:40 RUST!)
23:17:10 pain 23:17:52 42 seconden
23:19:40 pain 23:20:15 35 seconden
23:21:29 pain 13:22:05 36 seconden
23:23:30 pain 23:24:30 1 minuut
23:25:45 pain 23:26:20 1 minuut
Wat een feest!
Het gekke van weeën is dat ze pijn doen als hel (denk ik), maar als ze er niet zijn je gewoon weer kan praten, lachen, brullen. Alleen als een wee dan weer komt moet je deze weer goed kunnen opvangen. Ik had uiteindelijk rug, heup en buik weeën tegelijk! Wat een feest, uiteindelijk had ik dus 3 kruiken en wist ik niet meer wat te doen.
IK TREK HET NIET MEER
Ik dacht bij mezelf als dit nog lang door blijft gaan dan trek ik het niet meer en wil ik pijnstilling, en meteen daarna dacht ik NEE, ik wou een natuurlijke bevalling en ik kan dit aan. Ik begon met het wegademen van de weeën via de mond. Niet wegblazen, maar rustig zuchten. De lucht met open mond heel langzaam naar buiten laten gaan en mijn lichaam helemaal ontspannen. Ik voelde de pijn maar dacht als ik dit niet doe is de pijn nog 100x erger dus ga zo door en zolang ik de focus bij mijn ademhaling bleef houden en rust bleef was er eigenlijk niks meer aan de hand. De pijn verzachtte. Ik was uiteindelijk zelfs zo ontspannen en rustig geworden dat ik me voelde wegzakken naar dromenland, maar zodra ik de ademhaling niet uitvoerde kwam de pijn terug dus moest ik door blijven gaan. Focus, aandacht en doorzettingsvermogen.
Pijnstilling was niet meer nodig
In gedachten zei ik woorden tegen mezelf zoals dat ik het wel kon en dat het goed kwam. De ademhaling had ik geleerd van mijn yogadocent, ik had geen voorweeën of harde buiken dus had geen idee wat ze bedoelde met naar de harde buik toe ademen, maar op dat moment begreep ik het perfect en die pijnstilling? Was niet meer nodig!
Het gaat net iets anders bij een stuitligging
Nu ik de weeën onder controle had (behalve als iemand mij stoorde!). Moest ik weer aan de apparatuur, er moest bloed geprikt worden en er werden vragen gesteld (vraag me niet welke vragen, geen idee hahaha). Hierna begonnen de persweeën, deze begonnen na 3 uur ‘s nachts. Doordat het allemaal net iets anders is bij een stuitligging, mocht ik de persweeën nog net iets langer ‘ophouden’. Dit is op dat moment echt niet prettig! De zijkanten van het ziekenhuisbed was mijn grootste vriend geworden en bij iedere perswee schreeuwde ik het uit terwijl ik de zijkanten van het bed vasthield (fijnkneep) en mijn benen op elkaar hield, want hij wou er maar al te graag uitkomen.
40 minuten later
Nadat ik de persweeën niet meer hoefde tegen te houden maar mocht gaan persen was er eigenlijk helemaal geen pijn meer! Mijn benen moesten omhoog in een beugel en ik moest zelf mijn benen vastgrijpen om bij het persen zoveel mogelijk kracht te zetten. Het was onbekend terrein voor mij, want ik had geen idee hoe ik die baby eruit moest persen. Gelukkig werd ik lief begeleid door de verloskundige, verpleegkundige en de gynaecoloog. Na een aantal keer persen was ik benieuwd naar het deel van de billen die eruit zouden zijn, echter bij navraag bleek dat alleen zijn ballen eruit waren. WAT! Ja ik maak geen grapje, ik moest nog even aan het werk. De gynaecoloog vroeg heel lief of ik een spiegel wou, maar nee bedankt! Ik dacht laat ik de focus maar leggen op het eruit krijgen van die baby. De pers weeën voelde ik heel licht opkomen (bijna niet) en na iedere perswee werd ik er handiger in. Om 4:15 uur 40 minuten nadat ik mocht gaan persen was hij er! I did it!!!!
Doorgescheurd?
Een stuitbevalling zonder pijnstilling of complicaties. Nu vraag je je natuurlijk af hoever ik was doorgescheurd…. Niet, alleen wel veel kleine hechtingen aan de binnenkant. Voor een eerste bevalling en daarbij ook nog een stuit, zeg ik geslaagd!
De kracht lag echt in de ademhaling, mijn ademhaling is voor mij zo belangrijk en dit verhaal is het bewijs. Ontdek de kracht van je ademenhaling en ontspan door te mediteren.
Door meditatie leer je pijn loslaten, rustig worden en blijf je bewust van je eigen gedachten. Alles wat je hoeft te doen is vaker mediteren en je eigen meditatieguide worden tijdens je bevalling doordat je weet wat voor jou werkt wanneer je vaker hebt gemediteerd.
En laat het me na je bevalling weten als je wat aan mijn verhaal hebt gehad. Vind ik leuk om te horen.
Lots of love,
Nathalie
